یک هشدار تکان‌دهنده توسط معتبرترین مجله پزشکی دنیا
مجله پزشکی «لنست» که به‌عنوان یکی از معتبرترین مجلات پزشکی دنیا شناخته می‌شود، آماری تکان‌دهنده درباره غزه اعلام کرد و از جامعه پزشکی خواست سکوت خود را بشکند.
به گزارش «نبض فناوری» به نقل از فارس، «امید به زندگی در غزه ۳۵ سال کاهش یافته است، نسل‌کشی در حال آشکار شدن است»؛ این گزارش تکان‌دهنده‌ای است که توسط لنست (The Lancet)، یکی از معتبرترین مجلات پزشکی دنیا منتشر شده است و نشان می‌دهد تنها در سال ۲۰۲۴، ۳۵ سال کاهش یافته است. در این گزارش آمده این موضوع، «فروپاشی امید به زندگی‌ای را نشان می‌دهد که حتی از دوران نسل‌کشی رواندا نیز شدیدتر است»چنین کاهش شدیدی در امید به زندگی، که معمولاً در بازه‌های چندده‌ساله تنها چند سال تغییر می‌کند، نشان می‌دهد که مردم غزه با شرایطی روبه‌رو هستند که از نظر آماری و بهداشت عمومی، مشابه یا حتی بدتر از بحران‌های انسانی ناشی از جنگ‌های تمام‌عیار و نسل‌کشی‌هاست.
مجله لنست یکی از معتبرترین و تأثیرگذارترین مجلات پزشکی جهان است که از سال ۱۸۲۳ تاکنون به‌طور مستمر منتشر می‌شود و هم‌اکنون زیر نظر ناشر علمی بزرگ السویر (Elsevier) قرار دارد. این مجله با دارا بودن ضریب تأثیر بسیار بالا، یکی از منابع اصلی برای پژوهشگران، سیاست‌گذاران سلامت و نهادهای بین‌المللی مانند سازمان جهانی بهداشت به‌شمار می‌آید. مقالات منتشرشده در لنست تحت فرایند داوری سخت‌گیرانه و تخصصی قرار می‌گیرند و اغلب از نظر علمی، بالینی و اجتماعی اثرگذارند.
این مقاله که با عنوان «سکوت گزینشی در قبال نسل‌کشی در غزه را بشکنید» به صورت مشترک توسط ۴ نفر از محققان برتر دانشگاه‌های ایتالیا و انگلیس نوشته شده است. در این مقاله آمده:«از تاریخ ۷ اکتبر ۲۰۲۳، غزه بیشترین آمار مرگ کودکان را در مقایسه با هر منطقه درگیر در جهان ثبت کرده و بیشترین تعداد کودکان دارای قطع عضو نسبت به جمعیت را در سطح جهانی دارد. نظام سلامت نیز به‌شکل سیستماتیک نابود شده است. بین اکتبر ۲۰۲۳ تا مه ۲۰۲۵، دست‌کم ۷۲۰ حمله مستند علیه زیرساخت‌های بهداشتی ثبت شده است که شامل ۱۲۵ مرکز درمانی، ۳۴ بیمارستان و ۱۸۶ آمبولانس می‌شود. غزه همچنین بالاترین تعداد جان‌باختگان در میان کارکنان سلامت (بیش از ۱۴۰۰ نفر)، کارکنان سازمان ملل (۲۹۵ نفر) و روزنامه‌نگاران (۲۱۲ نفر) را در میان همه مناطق درگیری ثبت کرده است.»
در ادامه این گزارش به استانداردها و برخوردهای دوگانه جامعه علمی پزشکی نسبت به این فاجعه انسانی اشاره کرده و آمده است: «قحطی و گرسنگی، به‌طور مکرر و بی‌وقفه به‌عنوان سلاح جنگی به‌کار گرفته شده است. سازمان‌های برجسته حقوق بشر، نهادهای سازمان ملل و گزارشگران ویژه این سازمان، به‌طور رسمی وقوع نسل‌کشی در غزه را به‌رسمیت شناخته‌اند. این موضع، مورد حمایت جمع گسترده‌ای از پژوهشگران برجسته مطالعات نسل‌کشی نیز قرار دارد. با این حال، اغلب انجمن‌های علمی در حوزه سلامت عمومی، پزشکی و علوم اجتماعی یا سکوت کرده‌اند یا بیانیه‌هایی مبهم منتشر کرده‌اند؛ واکنشی که به‌شدت با واکنش سریع، صریح و همدلانه آنان در سایر درگیری‌ها، مانند جنگ اوکراین، تفاوت دارد. این الگو حاکی از همدلی گزینشی است؛ یعنی تمایل به ابراز همبستگی با گروه‌هایی که به‌عنوان «هم‌گروه» شناخته می‌شوند و نادیده گرفتن کسانی که بر اساس ملیت، قومیت، مذهب یا همسویی ژئوپلیتیک، در «گروه بیگانه» قرار می‌گیرند.»
محققان در ادامه از جامعه پزشکی خواسته‌اند سکوت خود را بشکنند و نوشته‌اند: «برای مقابله با این سکوت گزینشی، ما بیانیه‌ای سرگشاده منتشر کردیم و از انجمن‌های حرفه‌ای و دانشگاهی در حوزه‌های سلامت، بهداشت عمومی و علوم اجتماعی خواستیم نسل‌کشی در غزه را به‌طور علنی به‌رسمیت بشناسند و مواضع رسمی خود را اصلاح کنند (ضمیمه صفحات ۶ تا ۲۰). تنها در عرض چند روز، این نامه بیش از ۳۳۰۰ امضا جمع‌آوری کرد که ۱۳۰۰ مورد آن از سوی دانشگاهیان و متخصصان بود. همچنین، این اقدام باعث شد سه نهاد اصلی سلامت عمومی شامل “اتحادیه بهداشت عمومی اروپا”، “انجمن‌های بهداشت عمومی اروپا” و “فدراسیون جهانی انجمن‌های بهداشت عمومی” که نماینده بیش از ۵ میلیون متخصص سلامت در سراسر جهان هستند، بیانیه‌ای مشترک صادر کرده و نسل‌کشی در غزه را به‌رسمیت بشناسند.»
این گزارش در پایان مسئولیت نهادهای علمی پزشکی را یادآور شده و می‌نویسد: «نسل‌کشی در غزه، یک آزمون اخلاقی تعیین‌کننده برای جامعه جهانی سلامت عمومی، دانشمندان علوم اجتماعی و نهادهای دانشگاهی است. سکوت دیگر قابل قبول نیست. ما به‌عنوان پژوهشگر و متخصص سلامت، در برابر یک انتخاب صریح قرار داریم: یا مسئولیت اخلاقی خود را ایفا می‌کنیم و برای جلوگیری از خشونت‌های گسترده‌تر و گرسنگی دسته‌جمعی صدا بلند می‌کنیم، یا در حافظه تاریخی، به‌عنوان کسانی ثبت خواهیم شد که در برابر یکی از بحرانی‌ترین فجایع اخلاقی و سلامت عمومی عصر حاضر، سکوت و بی‌عملی را برگزیدند.»