نقد و بررسی بازی Dead Take

5 ساعت پیش

خواندن این مطلب 5 دقیقه زمان میبرد

در این مقاله به نقد و بررسی بازی ترسناک Dead Take، ساخته‌ی خاص استودیوی Surgent Studios می‌پردازیم تا ببینیم چگونه تجربه‌ی متفاوتی را ارائه می‌دهد.

امسال شاهد عرضه‌ی عناوین Walking Sim جذاب و متمایزی در ژانر وحشت هستیم؛ آثاری که سعی دارند رویکردهای تازه‌ای را در روایت، اتمسفر و مضامینی که به تصویر می‌کشند ارائه دهند. چندی پیش بازی Luto را بررسی کردیم که تجربه‌ای متفاوت بود و حالا نوبت به Dead Take رسیده است؛ اثری روایت‌محور با تمرکز بر پازل‌ها که داستانی خاص را به شکلی تازه به تصویر می‌کشد و در عین حال بازیگران برجسته‌ای در اختیار دارد.

شما در نقش بازیگری به نام Chase بازی می‌کنید. در آغاز بازی، او سراسیمه با تلفن دوستش Vinney تماس می‌گیرد؛ ظاهراً پس از یک مهمانی خصوصی در خانه‌ی کارگردان سرشناس Duke Cain، خبری از Vinney نشده و تلفنش هم خاموش است. Chase برای یافتن دوستش به عمارت این کارگردان در Hollywood Hills می‌رود. عمارت لوکس و عظیم به نظر می‌رسد، اما از شب گذشته دست‌نخورده باقی مانده و هیچ‌کس در آن حضور ندارد.

در ادامه، شما به جست‌وجوی این عمارت می‌پردازید؛ جایی که در شرایط عادی می‌توانست بسیار لاکچری و جذاب باشد، اما امشب حس مرموز و نابسامانی بر آن حاکم است؛ گویی دیوارها قدم‌هایتان را تماشا می‌کنند. روند کلی بازی بر جست‌وجو در محیط و حل پازل‌های متعدد استوار است تا به بخش‌های تازه و آیتم‌های کلیدی دسترسی پیدا کنید. هرچند بر خلاف آثاری مثل Luto، اینجا پازل‌ها حالتی سنتی‌تر دارند که جلوتر به آن‌ها می‌پردازیم.

نقد و بررسی بازی Dead Take - گیمفا

بخش برجسته‌ی Dead Take روایت آن است. هدف اصلی Chase یافتن دوستش Vinney است و برای این کار باید بفهمد دقیقاً در این عمارت چه اتفاقی رخ داده است. در طول بازی با پیدا کردن فلش‌مموری‌ها، تکه‌فیلم‌هایی از تست بازیگری افراد مختلف برای فیلم جدید Duke با نام The Last Voyage را به‌دست می‌آورید؛ فیلمی که Vinney قرار است نقش اصلی آن را ایفا کند. جالب اینکه Chase نیز برای همین نقش تست داده و همین موضوع او را بیشتر درگیر ماجرا می‌کند.

فیلم‌ها را می‌توان در سینمای شخصی Duke تماشا کرد و اینجاست که بازی با صحنه‌های لایو اکشن سورپرایزتان می‌کند. نقش Vinney توسط Ben Star و نقش Chase توسط Neil Newbon اجرا شده است؛ هر دو از صداپیشگان مطرح صنعت گیمینگ که اینجا عملکردی عالی و تأثیرگذار دارند. در کنار آن‌ها بازیگران دیگری هم از دنیای گیم حضور دارند و حضورشان ارزشمند است.

در حقیقت، Dead Take اثری روان‌شناختی است که تلاش و فداکاری‌های هنرمندان برای خلق اثر هنری و لایه‌های تاریک آن را به تصویر می‌کشد. هرچند بازی از المان‌های ترس مستقیم هم برخوردار است، اما همین اجرای بازیگران است که حس ناخوشی را عمیق‌تر به تجربه تزریق می‌کند. بهترین واژه برای توصیف این حس، «نابسامان» است. ما با نوعی ترس روایی روبه‌رو هستیم که به‌جای شوک‌زدن، حس ناامنی و ناآرامی را در شما پرورش می‌دهد.

نقد و بررسی بازی Dead Take - گیمفا

از نظر تعاملی، Dead Take یک Walking Sim استاندارد است، اما برخلاف بسیاری از عناوین مشابه، به شدت بر پازل‌ها تکیه دارد. اگر از طرفداران حل معما نیستید، احتمالاً تجربه‌ی بازی برایتان دشوار خواهد بود. خوشبختانه تنوع و درجه‌ی سختی پازل‌ها متعادل است؛ نه آن‌قدر ساده که بی‌اهمیت به نظر برسند و نه آن‌قدر پیچیده که شما را دقایق طولانی سرگردان کنند.

پازل‌ها با روند جست‌وجو و روایت بازی هماهنگ هستند. برای نمونه، یکی از معماهای جذاب بازی مربوط به تنظیم و فیلم‌برداری یک صحنه از The Last Voyage با توجه به سرنخ‌های محیطی و پیش‌نویس‌های فیلم‌نامه است. یا در بخشی دیگر باید با تدوین و ادیت تکه‌فیلم‌هایی که پیدا می‌کنید روایت را پیش ببرید؛ ایده‌ای خلاقانه و متفاوت.

عمارت Duke Cain نیز طراحی جالب و منحصربه‌فردی دارد؛ فضایی پر رمز و راز که با ذهنیت معمول ما از عمارت‌های ترسناک متفاوت است. این محیط برخلاف بسیاری از Walking Simهای خطی، ساختاری نیمه‌باز دارد و شما را به Backtracking و جست‌وجوی دوباره در بخش‌های مختلف وادار می‌کند. همین ویژگی تجربه‌ی اکتشاف را جذاب‌تر می‌کند.

نقد و بررسی بازی Dead Take - گیمفا

با وجود نقاط قوت، بازی در بخش ترس مستقیم ضعف‌هایی دارد. متأسفانه Dead Take بیش از حد به جامپ‌اسکرها و صداهای ناگهانی متکی است. هرچند برخی از این صحنه‌ها خلاقانه و تأثیرگذار طراحی شده‌اند، اما سهم‌شان نسبت به موارد کلیشه‌ای کمتر است.

در عوض، طراحی محیط و اتمسفر بازی فوق‌العاده عمل می‌کند. برخلاف خانه‌های تاریک یا کلبه‌های قدیمی که در بیشتر آثار ترسناک دیده‌ایم، Dead Take شما را به یک عمارت مدرن و لاکچری می‌برد؛ محیطی که در ظاهر ترسناک نیست، اما به‌خوبی دلهره و اضطراب را منتقل می‌کند.

صداگذاری و آمبیانس نیز نقش مهمی در تقویت اتمسفر دارند. هرچند پروتاگونیست دیالوگ خاصی ندارد، اما صداهای محیطی متنوع در طول بازی حس ترس را زنده نگه می‌دارند. نورپردازی و جلوه‌های بصری هم به این فضاسازی کمک کرده و نتیجه‌ی نهایی، تجربه‌ای خوش‌چهره و اتمسفریک است.

Dead Take

Dead Take از آن دسته بازی‌های ترسناک است که پس از تجربه با خود می‌گویید: «چطور این ایده به ذهن شخص دیگری نرسیده است؟». ما با نوعی روایت از لنزی خاص روبه‌رو هستیم که اگرچه کاملا اورجینال نیست، اما به خوبی پیاده‌سازی شده و در نهایت تجربه‌ای تاثیرگذار و سرگرم‌کننده با ارائه‌ای جذاب را به ارمغان می‌آورد. هر چند این مسئله برخی از موارد نه چندان جالب همچون استفاده از روش‌های ترس کلیشه‌ای و تکیه زیاد بر جامپ اسکرها را به همراه دارد، اما همچنان نشان می‌دهد که سازندگان استعداد خوبی در خلق آثار ترس روانشناختی داشته و می‌توانند آینده‌ی روشنی در این ژانر داشته باشند.