در Nintendo Switch 2 نوع حافظه تفاوت عملکردی قابل توجهی در بازی‌ها خواهد داشت
حساب کاربری Nintendo Patents Watch در شبکه اجتماعی Bluesky اعلام کرده است که میان اجرای بازی‌ها از طریق Game Card 2 و حافظه داخلی کنسول Nintendo Switch 2، تفاوت عملکردی قابل توجهی وجود خواهد داشت.
کنسول Switch 2 امکان اجرای بازی را از سه طریق کارت اختصاصی بازی، حافظه microSD و البته حافظه داخلی می‌دهد. با این حال به نظر می‌رسد کارت‌های فیزیکی بازی‌ها یعنی Game Card 2 با استاندارد eMMC از سرعت انتقال داده تنها ۴۰۰ مگابیت بر ثانیه برخوردار هستند که این عدد از سرعت موجود در microSD و حافظه داخلی کنسول کمتر است. این کارت بازی نسل جدید از طریق استاندارد eMMC با SoC ارتباط برقرار می‌کند. پیش‌تر اما کنسول نسل قبل Switch از یک استاندارد اختصاصی برخوردار بود که برای انتقال داده، ابتدا این استاندارد را به eMMC و بعد به SoC تبدیل می‌کرد. اما در این بین، بهینه‌تر بودن و سریع‌تر بودن eMMC است که قابل توجه است.
اطلاعات فنی گفته شده دقیقا چه نکته‌ای را یادآوری می‌کنند؟
این اطلاعات در نهایت نشان می‌دهند که اگر یک بازی برای اجرا به سرعت انتقال داده بیش از ۴۰۰ مگابیت بر ثانیه نیاز داشته باشد، در استفاده از Game Card 2 دچار مشکل می‌شود و باید در حافظه داخلی یا microSD Express کنسول دانلود شود؛ البته عنوانی چون Cyberpunk 2077 به خوبی از روی Game Card 2 اجرا می‌شود و مشکلی تاکنون دیده نشده است.
برای توضیح دقیق‌تر باید بگوییم که کنسول‌های Play Station 5 و Xbox Series X|S بازی‌های خود را روی حافظه داخلی SSD اجرا می‌کنند و دیسک‌های بازی تنها برای نصب دیتا روی حافظه داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرند، چرا که سرعت خوانش اطلاعات دیسک از طریق لیزر کنسول، دارای سرعت کمتری نسبت به حافظه SSD است. به همین شکل، می‌توان نتیجه گرفت که کنسول جدید Nintendo در اجرای درست بازی‌ها از طریق Game Card 2 دچار مشکل خواهد بود.
اما شرکت Nintendo در این‌باره تلاش کرده تا در Nintendo Switch 2 به جای Micro SD از Micro SD Express استفاده کند؛ Micro SD Express از رابط PCIe 3.0 NVMe برخوردار بوده و با سرعتی نزدیک به سرعت SSD می‌تواند بازی‌ها را اجرا کند. از طرفی، اکنون حضور برنامه Virtual Game Card برای کاربران قابل توجیه خواهد بود، چرا که این نرم‌افزار قرار است تا به کاربران در نصب بازی روی حافظه داخلی کنسول کمک کند و صرفا یک برنامه ساده برای مدیریت دیجیتالی بازی‌ها نباشد.
به علاوه، عرضه Game-Key Card ها از سوی ناشران مختلف نشان می‌دهد که قرار است ضعف‌های موجود در اجرای بازی از طریق کارت اختصاصی خود جبران شود و بازیکنان تنها با خرید کد محصول در فروشگاه، عنوان مورد نظر را روی حافظه داخلی خود نصب کنند تا عملکردی بهتر دریافت نمایند. بماند که این اتفاق خود یک چالش بزرگ در زمینه مالکیت بازیکن بر محصول است، چرا که شاید عده‌ای از پلیرها ترجیح دهند بازی را با عملکردی غیرقابل قبول روی کارت اختصاصی خود اجرا کنند اما به خرید دیجیتالی عناوین مختلف روی خوش نشان ندهند.