تأثیرات Half-Life و BioShock بر سرنوشت ژانر ایمرسیو سیم

گیمفا

ایمرسیو یا Immersive Sim، از اواخر دهه ۹۰ به‌عنوان یکی از بلندپروازانه‌ترین شاخه‌های بازی‌سازی مطرح شد؛ ژانری که به بازیکن آزادی عمل بالا، تعامل سیستماتیک با جهان بازی و حس حضور واقعی در محیط را می‌بخشد. آثاری مانند System Shock، Thief و Deus Ex بنیان این سبک را گذاشتند، اما بقای آن به موجی از تغییرات و بازتعریف‌ها وابسته بود. در این مسیر، دو بازی ـ Half-Life (۱۹۹۸) و BioShock (۲۰۰۷) ـ نقش کلیدی در تغییر مسیر و گسترش این ژانر داشتند؛ نه فقط به‌عنوان نمونه‌های موفق، بلکه به‌عنوان الهام‌بخش‌های آینده.

یکپارچه‌سازی روایت و تجربه در Half-Life

زمانی که Half-Life در سال ۱۹۹۸ عرضه شد، فضای بازی‌های اول‌شخص بیشتر به ساختارهایی متکی بود که روایت و گیم‌پلی را از هم جدا می‌کردند. بازیکن عادت داشت که داستان را در قالب کات‌سین‌های جداگانه یا متن‌های پیش از مرحله دریافت کند و سپس وارد فاز «واقعی» بازی شود. ولی Half-Life این دیوار را شکست؛ و آن را نه با یک تغییر سطحی، بلکه با بازتعریف کل تجربه‌ی تعاملی انجام داد.

در Half-Life، بازیکن از همان لحظه‌ی شروع، در نقش گوردون فریمن، درون جهان بازی قرار می‌گیرد و هر اتفاق روایی به‌صورت بی‌وقفه و در زمان واقعی رخ می‌دهد. هیچ قطع و وصل سینمایی‌ای که کنترل را از دست بازیکن بگیرد وجود ندارد. به‌جای آن، لحظه‌های کلیدی داستان — مثل فاجعه‌ی آزمایش بلک میسا یا برخوردهای اولیه با موجودات بیگانه — درست در زمانی اتفاق می‌افتد که بازیکن هنوز کنترل شخصیت را در دست دارد. این روش باعث می‌شود روایت نه به‌عنوان «چیزی که دیده می‌شود»، بلکه به‌عنوان «چیزی که تجربه می‌شود» در ذهن مخاطب ثبت گردد.

نبوغ اصلی این طراحی در این بود که بازیکن حس نمی‌کند در حال تماشای یک فیلم است؛ او احساس می‌کند «شاهد» و حتی «عامل» اتفاقات است. صحنه‌ای مثل عبور قطار آغازین بازی، که در ظاهر یک مقدمه‌ی ساده است، در عمل کلاس درسی است درباره‌ی چگونگی آشنا کردن بازیکن با جهان بازی، شخصیت‌ها و فضای داستان بدون هیچ دیالوگ مستقیم توضیحی.

سیستم اسکریپت‌های محیطی که ولو توسعه داد، این امکان را فراهم کرد که رویدادها به‌شکلی ارگانیک و باورپذیر در محیط رخ دهند: دانشمندی که از کنار بازیکن می‌گذرد و در حال گفت‌وگو با همکارش است، انفجاری که در فاصله رخ می‌دهد و مسیر جدیدی را باز یا بسته می‌کند، یا لحظه‌ای که دشمنان هوشمندانه از محیط برای حمله استفاده می‌کنند. هر یک از این جزئیات، بخشی از داستان را تعریف می‌کند، بی‌آنکه بازیکن احساس کند از جریان بازی جدا شده است.

این ادغام روایت و تجربه یک اثر روان‌شناختی مهم هم دارد: بازیکن دیگر صرفاً «گیرنده» روایت نیست، بلکه «شاهد مستقیم» آن است. این باعث می‌شود بار احساسی وقایع چند برابر شود. ترس، هیجان و حتی حس تعلیق نه به خاطر داستان‌گویی کلاسیک، بلکه به دلیل درگیر شدن حسی و فیزیکی در رویدادها شکل می‌گیرد.

تأثیر این رویکرد بر صنعت بسیار گسترده بود. پس از Half-Life، بسیاری از بازی‌های ایمرسیو و حتی شوترهای خطی — از Call of Duty 4: Modern Warfare گرفته تا BioShock و Metro — تلاش کردند تا مرز بین روایت و گیم‌پلی را کم‌رنگ کنند. اما تفاوت در این بود که Half-Life نه فقط تکنیکی نو ارائه کرد، بلکه با آن فلسفه‌ی جدیدی را هم وارد کرد: داستان نباید بر بازی «سوار» شود، بلکه باید با آن «تنیده» شود.

اگر بخواهیم خلاصه کنیم، Half-Life به جای آنکه روایت را به‌عنوان تزئینی بر گیم‌پلی در نظر بگیرد، آن را در تار و پود تجربه بافت. نتیجه‌اش هم یک نمونه‌ی تاریخی است که هنوز، با وجود پیشرفت‌های گرافیکی و تکنولوژیکی، الهام‌بخش بازی‌سازان مدرن است.

اتمسفر، انتخاب و فلسفه در BioShock

BioShock (2007) نه صرفاً یک شوتر اول‌شخص بود و نه تنها یک داستان علمی–تخیلی. این بازی موفق شد با ترکیب اتمسفر غنی، فلسفه‌ی عمیق و طراحی انتخاب‌محور، تجربه‌ای بسازد که هنوز هم یکی از مهم‌ترین نمونه‌های ژانر ایمرسیو به شمار می‌رود.

۱. اتمسفر؛ شهر به‌عنوان شخصیت
Rapture — شهر زیرآبی که در مرکز بازی قرار دارد — فقط یک محیط نیست، بلکه یک شخصیت زنده و نفس‌کش است. از همان لحظه‌ی ورود بازیکن، طراحی معماری آرت دکو، نورپردازی نیمه‌خاموش، صداهای اکو شده در راهروهای خالی و زمزمه‌های دیوانه‌وار Splicerها، یک حس مداوم ناامنی و بیگانگی ایجاد می‌کند. این اتمسفر سنگین، نه از طریق صحنه‌های اسکریپتی، بلکه به‌واسطه‌ی لایه‌لایه‌ شدن جزئیات محیطی شکل می‌گیرد.

موسیقی جاز دهه‌ی ۵۰ که به طرز ناخوشایندی با ویرانی و خون‌آلودگی محیط تضاد دارد، صدای خفه‌ی آب که در لوله‌ها جریان دارد، و نورهایی که از شیشه‌های نمور عبور می‌کنند، همه دست به دست هم می‌دهند تا بازیکن حس کند Rapture یک «یوتوپیای پوسیده» است.

۲. انتخاب؛ آزادی یا توهم؟
یکی از محورهای کلیدی BioShock، ایده‌ی انتخاب است. بازیکن در طول بازی بارها با تصمیم‌هایی مواجه می‌شود، مثل سرنوشت Little Sisterها، که در ظاهر اخلاقی و پرمغز به نظر می‌رسند. اما نقطه‌ی اوج این بحث زمانی می‌رسد که بازی با جمله‌ی مشهور «Would you kindly…» پرده از ساختار روایی خود برمی‌دارد و به بازیکن نشان می‌دهد که آزادی‌اش یک توهم بوده است.

این پیچش روایی یک بیانیه‌ی بزرگ درباره‌ی ماهیت بازی‌های ویدئویی است: در یک مدیوم که در آن بازیکن فکر می‌کند «کنترل» دارد، طراحان در واقع هر حرکت او را برنامه‌ریزی کرده‌اند. BioShock با این افشاگری، نه تنها داستان خود را جلو می‌برد، بلکه خودِ رسانه را به چالش می‌کشد.

۳. فلسفه؛ ریشه در عینیت‌گرایی و نقد آن
Rapture ساخته‌ی اندرو رایان است، مردی که فلسفه‌ی عینیت‌گرایی (Objectivism) آین رند را به نهایت رسانده: جامعه‌ای که در آن فردگرایی مطلق و رقابت آزاد بدون محدودیت حکومت برقرار است. اما BioShock با نشان دادن پیامدهای این فلسفه — تبدیل آزادی به هرج‌ومرج، خلاقیت به بهره‌کشی و پیشرفت علمی به فاجعه — یک نقد مستقیم از آرمان‌شهرهای ایدئولوژیک ارائه می‌دهد.

این تضاد فلسفی، با تقابل شخصیت‌ها هم تقویت می‌شود: رایان که به اصول خود حتی در لحظه‌ی مرگ وفادار می‌ماند، و بازیکنی که درمی‌یابد کل مسیرش نتیجه‌ی شست‌وشوی مغزی بوده است. بازی این پرسش را پیش می‌کشد: آیا آزادی بدون آگاهی، واقعاً آزادی است؟

۴. پیوند اتمسفر، انتخاب و فلسفه
آنچه BioShock را متمایز می‌کند این است که این سه عنصر — اتمسفر، انتخاب و فلسفه — جدا از هم کار نمی‌کنند، بلکه یکدیگر را تقویت می‌کنند. اتمسفر غنی، بازیکن را عاطفاً درگیر می‌کند؛ سیستم انتخاب، او را در موقعیت تصمیم‌گیری‌های اخلاقی قرار می‌دهد؛ و لایه‌ی فلسفی، معنای این تصمیم‌ها را زیر سؤال می‌برد.

نتیجه‌ی این ترکیب، تجربه‌ای است که فراتر از یک روایت خطی یا یک شوتر صرف عمل می‌کند. BioShock نه تنها یک داستان درباره‌ی سقوط یک آرمان‌شهر است، بلکه یک آینه است که بازیکن را وادار می‌کند تا به نقش خود در ساخت یا تخریب جهان‌ها — چه در بازی، چه در واقعیت — فکر کند.

تأثیر بر مسیر ژانر ایمرسیو؛ از قالب‌شکنی تا تعریف مجدد هویت

ژانر ایمرسیو که ریشه‌هایش به آثاری مانند Ultima Underworld، System Shock و Deus Ex بازمی‌گردد، همیشه به عنوان یک قلمرو تجربه‌محور شناخته شده است؛ جایی که روایت، مکانیک و فضای جهان به شکل ارگانیک در هم تنیده می‌شوند تا بازیکن حس کند بخشی زنده از یک سیستم پیچیده است. Half-Life و BioShock، هر کدام به شکلی، نقاط عطفی بودند که این ژانر را از مرزهای سنتی‌اش عبور دادند و مسیرش را برای بیش از یک دهه تغییر دادند.

۱. Half-Life؛ تثبیت رویکرد یکپارچه‌سازی تجربه و روایت

قبل از Half-Life، بازی‌های اول‌شخص غالباً روایت را به شکل کات‌سین‌های جدا از گیم‌پلی ارائه می‌کردند. Half-Life با حذف این مرز، استانداردی ایجاد کرد که به هسته‌ی فلسفه‌ی ایمرسیو نزدیک‌تر بود: روایت و تجربه باید در یک بستر یکپارچه و بدون گسست ارائه شوند.
این رویکرد چند اثر مهم بر ژانر داشت:

بازتعریف نقش بازیکن: دیگر بازیکن صرفاً یک آواتار مکانیکی نبود؛ او به‌طور فعال و در لحظه بخشی از روایت می‌شد.

گسترش مفهوم “جهان به‌عنوان راوی”: محیط‌ها به جای دیالوگ یا متن، داستان را منتقل می‌کردند. این ایده به هسته‌ی طراحی ایمرسیو بدل شد و بعدها الهام‌بخش عناوینی چون Dishonored و Prey (2017) شد.

کاهش مرز بین فیلم و بازی: رویکرد سینمایی بدون قطع جریان بازی، نشان داد که روایت سینمایی می‌تواند در بطن تعامل شکل بگیرد.

در واقع، Half-Life را می‌توان بازی‌ای دانست که ژانر ایمرسیو را از حوزه‌ی «تجربه‌های پیچیده برای مخاطب خاص» به مرحله‌ای رساند که توانست در مقیاس جریان اصلی نیز کار کند، بدون آن‌که از فلسفه‌ی پایه‌ای ژانر فاصله بگیرد.

۲. BioShock؛ تزریق فلسفه و اخلاق به قالب ایمرسیو

در حالی که Half-Life مرزهای فنی و روایی را شکست، BioShock به ژانر ایمرسیو یک قلب فلسفی و اخلاقی تزریق کرد. این بازی نشان داد که ایمرسیو می‌تواند بستری برای تجربه‌ی ایده‌ها و مفاهیم سنگین باشد، نه فقط یک شبیه‌ساز انتخاب و تعامل.

تعریف مجدد “انتخاب”: پیش از BioShock، انتخاب در ایمرسیو بیشتر به آزادی تاکتیکی محدود می‌شد (مثلاً مسیر مخفی یا مستقیم، دیپلماسی یا خشونت). BioShock این مفهوم را به سطح متاروایی برد و پرسید: «آیا انتخاب تو واقعاً انتخاب توست؟» این نقد مستقیم به ماهیت تعامل بازیکن، طراحی ایمرسیو را از سطح مکانیکی به سطح فلسفی ارتقاء داد.

ادغام ایدئولوژی با فضا: Rapture نمونه‌ی کلاسیک «جهان به‌عنوان مانیفست» است. هر بخش از محیط، ایدئولوژی بنیان‌گذار را بازتاب می‌دهد و فروپاشی آن را نمایش می‌دهد. این هم‌زیستی اتمسفر و فلسفه، بعدها الگوی اصلی بازی‌هایی مثل We Happy Few و Atomic Heart شد.

مخاطب‌گیری گسترده با حفظ عمق: BioShock نشان داد که حتی ایده‌های پیچیده‌ی فلسفی (مثل نقد آبجکتیویسم) می‌توانند در بستری سرگرم‌کننده و تجاری عمل کنند. این نکته، ژانر ایمرسیو را برای ناشران بزرگ جذاب‌تر کرد.

۳. تغییر مسیر ژانر؛ از پیچیدگی مکانیکی به عمق مفهومی

پس از موفقیت Half-Life و BioShock، دو گرایش مشخص در ژانر ایمرسیو شکل گرفت:

روایت‌محورتر شدن: عناوین بعدی این ژانر بیش از پیش به استفاده از روایت محیطی، دیالوگ‌های واکنشی و داستان‌های چندلایه روی آوردند (Deus Ex: Human Revolution، Dishonored).

فلسفه و هویت جهان: دیگر کافی نبود که جهان بازی تنها یک بستر فانتزی یا علمی–تخیلی باشد؛ هویت ایدئولوژیک یا فلسفی جهان به بخشی از طراحی هسته‌ای بدل شد.

در نتیجه، ایمرسیو سیم از یک «سبک بازی» به یک «رویکرد طراحی» ارتقاء یافت، رویکردی که می‌تواند در ژانرهای مختلف (از شوتر تا RPG و حتی ماجراجویی داستان‌محور) حضور پیدا کند.

۴. میراث دوگانه؛ ستون‌های متقابل

اگر Half-Life ستون «یکپارچگی روایت و گیم‌پلی» را ساخت، BioShock ستون «تأمل فلسفی و نقد متاروایی» را به آن افزود. با هم، این دو بازی چارچوبی را تثبیت کردند که امروز بسیاری از بازی‌های ایمرسیو بر اساس آن ساخته می‌شوند:

اتمسفر به‌عنوان بخشی از هویت مفهومی

جهان زنده و واکنشی

روایت بدون قطع تعامل

انتخاب‌هایی با لایه‌های معنایی

از حاشیه تا جریان اصلی؛ ایمرسیو در قرن ۲۱

پیش از موفقیت Half-Life و BioShock، ژانر ایمرسیو اغلب به‌عنوان یک شاخه‌ی فرعی شناخته می‌شد که طرفداران خاص و وفادار خودش را داشت، اما به دلایل پیچیدگی مکانیکی، هزینه‌ی بالای تولید، و ریسک تجاری، کمتر به‌عنوان یک محصول جریان اصلی مطرح می‌شد. این دو بازی نشان دادند که می‌توان همزمان عمق تعاملی، پیچیدگی روایی و جذابیت تجاری را در یک قالب واحد جمع کرد.

۱. تغییر نگاه ناشران و استودیوها

موفقیت تجاری و انتقادی این دو عنوان باعث شد ناشران بزرگ، سرمایه‌گذاری روی ایمرسیو سیم را جدی‌تر بگیرند. پیش از آن، نمونه‌های ایمرسیو مثل System Shock 2 یا Thief هرچند شاهکار بودند، اما فروش محدودشان باعث می‌شد به‌عنوان پروژه‌های پرریسک دیده شوند.

بعد از BioShock و Half-Life 2:

بازی‌هایی مانند Dishonored و Prey مستقیماً با الهام از همان فلسفه ساخته شدند.

حتی استودیوهایی خارج از ژانر سنتی ایمرسیو، المان‌های آن را وارد آثار خود کردند، مثلاً Far Cry 2 با سیستم آتش‌سوزی و محیط واکنشی، یا The Last of Us با روایت محیطی قوی.

۲. حرکت از «شبیه‌سازی مکانیکی» به «شبیه‌سازی تجربه»

ایمرسیو کلاسیک (مثل Deus Ex) بر شبیه‌سازی سیستم‌های مکانیکی و چندراه‌حل‌بودن تمرکز داشت. Half-Life این را با تجربه‌ی روایی یکپارچه ترکیب کرد، و BioShock بُعد فلسفی و هویتی را به آن افزود. نتیجه این بود که ژانر از یک شبیه‌ساز تاکتیکی صرف به یک ماشین بازآفرینی تجربه‌ی انسانی ارتقاء پیدا کرد.

این تحول باعث شد ایمرسیو بتواند در قالب‌هایی غیر از FPS هم رشد کند، مثل Outer Wilds (اکتشاف فضایی) یا Return of the Obra Dinn (تحقیق کارآگاهی).

بازیکن دیگر فقط یک «کنترل‌کننده‌ی سیستم» نبود؛ او بخشی از یک روایت زنده با معنا و پیام شد.

۳. تثبیت اصول طراحی ایمرسیو مدرن

بعد از این دو بازی، اصولی شکل گرفت که تقریباً هر عنوان ایمرسیو سیم مدرن از آن پیروی می‌کند:

هم‌نشینی مکانیک و روایت: هیچ مکانیکی بدون پیوند مفهومی یا روایی وجود ندارد.

فضا به‌عنوان متن دوم: جهان نه‌فقط محیط، بلکه یک سند تاریخی–روایی است که به کاوش دعوت می‌کند.

انتخاب‌هایی با پیامد فراتر از مکانیک: تصمیمات بازیکن نه‌فقط نتیجه‌ی گیم‌پلی، بلکه حامل ارزش‌ها و پیام‌های اخلاقی هستند.

دنیای واکنشی و پویا: سیستم‌ها طوری طراحی می‌شوند که بازیکن همیشه حس تأثیرگذاری و حضور در یک جهان زنده را داشته باشد.

۴. میراثی که هنوز زنده است

تأثیر این دو اثر حتی در بازی‌هایی که به‌ظاهر از ژانر ایمرسیو فاصله دارند دیده می‌شود.

God of War (2018) با روایت بی‌وقفه و هم‌زمان در جریان گیم‌پلی، بدهکار Half-Life است.

Cyberpunk 2077 در خلق Night City به‌عنوان یک موجود زنده و فلسفه‌مند، ردپای BioShock را دنبال می‌کند.

حتی Elden Ring، با وجود تفاوت ساختاری، در بخش روایت محیطی و جهان واکنشی، از اصول ایمرسیو بهره می‌گیرد.

این مسیر نشان می‌دهد که Half-Life و BioShock نه‌فقط دو بازی موفق، بلکه دو نقطه‌ی عطف فرهنگی در طراحی بازی‌های ویدئویی بوده‌اند؛ آثاری که ژانر ایمرسیو را از آزمایشگاه کوچک بازی‌سازان خلاق به صحنه‌ی اصلی صنعت آوردند، و در عین حال، عمق و فلسفه را فدای دسترسی‌پذیری نکردند.

نویسندگی در ژانر ایمرسیو؛ ادبیات تعاملی در مقیاس معماری

یکی از مهم‌ترین عوامل متمایزکننده‌ی ژانر ایمرسیو، رابطه‌ی عمیق و ساختاری میان نویسندگی و طراحی مکانیک‌ها و فضا است. برخلاف بسیاری از بازی‌ها که نویسندگی و طراحی گیم‌پلی در دو خط موازی حرکت می‌کنند، در ایمرسیو سیم این دو بخش از ابتدا در یک بستر واحد رشد می‌کنند. داستان نه یک «لایه‌ی الحاقی» بر هسته‌ی گیم‌پلی، بلکه ستون فقرات معماری جهان است.

۱. رویکرد معماری به روایت

در Half-Life و BioShock، نویسندگی فراتر از نوشتن دیالوگ یا طراحی خط داستانی عمل می‌کند. نویسنده در اینجا نقش یک معمار دارد: او ساختار روایی را در مقیاس محیط، اشیاء، و حتی قوانین فیزیکی جهان می‌چیند.

در Half-Life 2، مسیر حرکت بازیکن به شکلی طراحی شده که هر رویداد روایی درون لحظه‌ی گیم‌پلی و در چارچوب طبیعی محیط رخ دهد. هیچ نقطه‌ای که صرفاً برای نمایش داستان باشد، بدون کارکرد گیم‌پلی وجود ندارد.

در BioShock، آرمان‌شهر Rapture خود یک متن ادبی است؛ هر بخش شهر با زبان بصری و معماری خاصش یک فصل از کتاب نانوشته‌ای را روایت می‌کند که بازیکن با حرکتش آن را می‌خواند.

در این رویکرد، نویسنده باید همزمان به زمان‌بندی مکاشفه‌ی اطلاعات و ریتم درگیرشدن بازیکن فکر کند. این باعث می‌شود هر صحنه به‌جای وابستگی به کات‌سین، از تعامل طبیعی بازیکن زاده شود.

۲. روایت محیطی؛ نوشتار نامرئی

روایت محیطی (Environmental Storytelling) در ژانر ایمرسیو نه یک ابزار تزئینی، بلکه بخش اصلی زبان نویسندگی است. در اینجا، نویسنده باید فکر کند که چگونه یک اتاق، یک لکه‌ی خون، یا حتی زاویه‌ی افتادن یک صندلی می‌تواند یک جمله‌ی کامل را منتقل کند.

در Half-Life 2:

دیدن یک راه‌بندان شهری با برجک‌های Combine و خانه‌های متروکه، بدون یک کلمه دیالوگ، وضعیت اجتماعی–سیاسی را توضیح می‌دهد.
در BioShock:

یک فروشگاه متروکه با قفسه‌های خالی و پوسترهای تبلیغاتی پوسیده، داستان اقتصاد سقوط‌کرده‌ی Rapture را بازگو می‌کند.

چالش نویسنده این است که اطلاعات داستانی باید با منطق مکانیک‌ها سازگار باشد؛ مثلاً اگر بازیکن می‌تواند به هر اتاقی برود، هر اتاق باید داستانی برای گفتن داشته باشد، حتی اگر بازیکن هرگز آن را نبیند. این یعنی نویسنده باید برای جهان به‌طور کامل فکر کند، نه فقط برای مسیر اصلی.

۳. شخصیت‌پردازی غیرخطی

در بازی‌های خطی، شخصیت‌ها را می‌توان با صحنه‌های مشخص و دیالوگ‌های ازپیش‌تعیین‌شده پرداخت کرد. اما در ایمرسیو سیم، شخصیت‌ها باید در معرض یک تجربه‌ی تعاملی ساخته شوند.

شخصیت‌های Half-Life مثل Alyx Vance نه‌فقط در دیالوگ، بلکه از طریق واکنششان به اعمال بازیکن و شرایط محیطی شکل می‌گیرند.

در BioShock، Atlas و Andrew Ryan به‌عنوان ایده‌ها و جهان‌بینی‌ها زنده‌اند، نه فقط به‌عنوان افراد؛ هر برخورد، بازتابی از فلسفه‌ی آن‌هاست.

این مدل نویسندگی نیازمند چندلایه‌سازی اطلاعات شخصیت‌ها است: اطلاعات اولیه، لایه‌های روایی در تعاملات مستقیم، و اطلاعات ضمنی که از طریق محیط یا رفتار NPCها منتقل می‌شود.

۴. مدیریت اطلاعات و اکتشاف

یکی از بزرگ‌ترین وظایف نویسنده در این ژانر، کنترل جریان اطلاعات است. بازیکن نباید همه‌چیز را یک‌باره بفهمد؛ او باید با کاوش فعال، معنا را از جهان بیرون بکشد.

Half-Life این را با طراحی مسیر خطی اما پرجزئیات اجرا می‌کند: اطلاعات قطره‌چکانی داده می‌شود.

BioShock از ساختار نیمه‌باز و ابزارهایی مثل نوارهای صوتی استفاده می‌کند تا بازیکن با انتخاب خود، قطعات داستان را جمع کند.

این نوع نویسندگی شبیه نوشتن یک رمان است که صفحاتش پراکنده‌اند و ترتیب خواندنشان را خواننده تعیین می‌کند. نویسنده باید اطمینان حاصل کند که هر ترتیب ممکن، همچنان منسجم و معنادار باشد.

۵. همزیستی با گیم‌پلی

بزرگ‌ترین مهارت نویسنده در این ژانر، فهمیدن این است که کجا باید عقب بکشد. داستان نباید گیم‌پلی را خفه کند.

در Half-Life، لحظات روایی همیشه با کنش یا حرکت همراه هستند؛ حتی اگر دیالوگی گفته می‌شود، بازیکن می‌تواند آزادانه بگردد یا تعامل کند.

در BioShock، درگیری ایدئولوژیک با انتخاب‌های مکانیکی (Harvest یا Rescue) گره خورده است، بنابراین داستان به‌طور ارگانیک در دل سیستم بازی حل می‌شود.

اینجاست که نویسنده نه فقط خالق متن، بلکه طراح تجربه است. او باید بداند که کدام المان داستانی باید در قالب اکشن تجربه شود و کدام در قالب سکوت و مشاهده.